Zelfzorg

Zorg je een beetje goed voor jezelf?’ vroeg de hulpverlener aan mij. ‘Ja hoor’, antwoordde ik dapper. ‘Ik ga naar de yoga. Soms ga ik even een rondje wandelen of ik ga in bad’. De zorgverlener maakte een notitie, vroeg niet door en we gingen door naar het volgende onderwerp.

Maar heel eerlijk? Ik deed helemaal niet zo heel erg veel aan zelfzorg. Ik ondernam geen activiteiten waardoor ik kon opladen. En als de adrenaline en cortisol niet meer genoeg zijn om de stress van je huilende baby te kunnen handelen, dan moet je actie ondernemen. In mijn geval was het vooral mijn omgeving die actie ondernam. En dat kon, omdat ik eerlijk was over mijn situatie. Ik kan dus ook iedereen aanraden: wees eerlijk over hoe beroerd het gaat. Ik heb geen taboe gelegd op mijn situatie. Ons kind huilde. Dat was heel stressvol en moeilijk voor mij als moeder. Door daar eerlijk over te zijn konden anderen wat doen om stress op andere vlakken te verminderen. Vaak ongevraagd, want zelf ging ik echt niet om hulp vragen. Ben je gek. #metime was immers iets van een vorig leven.

‘Je bent moe hè?’

In mijn geval was bijvoorbeeld de bedrijfsarts heel resoluut. Nadat we elkaar de hand hadden geschud keek ze me aan en sprak ‘Je bent moe hè? Volgens mij moet je je gewoon ziek melden en eerst maar eens gaan slapen. En dan gaan we daarna wel kijken wat er nog meer moet gebeuren.’ En zo geschiedde. Ik meldde me ziek (heel ongemakkelijk en moeilijk om te doen, want ik was toch niet ziek?) en ik ging slapen. Overdag. En na twee weken concludeerden we dat 4 dagen werken onmogelijk was. Het werden er 3. Die drie dagen zonder te veranderen van functie was een zegen. En zelfs een jaar later zei mijn HR collega nog eens ‘Ziek betekent dat je niet in staat bent om te werken. En je bent op dit moment niet in staat om te werken! Meld je een dag ziek, tank bij, het is echt oké.’ Die wetenschap zorgde er in ieder geval voor dat de werkstress een stuk verminderde.
Ouders en schoonouders, die beide een paar honderd kilometer ver weg wonen, kwamen op eigen initiatief langs. Vaak een paar nachten logeren. Hoe vaak ze wel niet ongevraagd aan de slag gingen in het huishouden. De afstand maakte het lastig om op structurele basis iets te kunnen doen. Maar het feit dat ze altijd wat langer bleven en het daardoor ook heel logisch was om wat taken en zorgen uit handen te nemen was heerlijk. Die weekenden waren een verademing. Zelf zou ik er echt niet om vragen. Ze deden het gewoon. En dat maakte dat er af en toe even momenten waren dat de huishoud stress verminderde.

De enige interventie die ik zelf nam was weer naar yoga gaan. Ik wilde heel lang mijn man niet alleen opzadelen met de ellende. Samen zouden we immers alles delen. Toch besloot ik weer naar de yoga school te gaan en de voordeur even 2 uurtjes achter me dicht te trekken. Toen ik een keer wederom in tranen was zei mijn yoga-docente heel rustig ‘Het gaat ooit voorbij. Huilbaby’s worden de leukste baby’s. Je stopt er nu zoveel liefde in, dat komt wel goed’. Toen vond ik dat een tegelwijsheid waar ik eigenlijk niks mee kon. Nu weet ik dat het echt zo is, ze had gelijk. Want wat ik ook deed, de stress van een huilende baby bleef. Die kon eigenlijk niemand écht wegnemen. Ik kon alleen op andere vlakken de stress verlagen. Zodat er genoeg ruimte was om de babystress te kunnen absorberen. Nog steeds leg ik de lat op heel veel vlakken wat lager, zodat de stress op een ander vlak te dragen is. Dat is #metime in mijn geval.